Kącik dla rodziców

Kiedy dowiadujemy się z mediów, że dziecko padło ofiarą przemocy, trudno nam w to uwierzyć. Zadajemy sobie pytania: "Jak to możliwe? Dlaczego tak się stało? Gdzie były odpowiednie służby?". Kiedy wychodzi na jaw, że sprawcą był ktoś z najbliższych - nie chcemy w to uwierzyć. Musielibyśmy bowiem zaakceptować fakt, że rodzice nie zawsze troszczą się o dzieci.

 Odpychamy od siebie wiedzę, że rodzice krzywdzą swoje dzieci, bronimy się przed nią, szukamy usprawiedliwień. Wierzymy, że to przypadek, jakaś patologia, jednostkowa sytuacja. jednak takie sytuacje się zdarzają. Przemoc w rodzinie to taki rodzaj przemocy, w którym osoba najbliższa (tata, mama, dziadek, babcia, brat czy siostra) krzywdzi dziecko. Dziecko w takim przypadku zawsze jest bezbronne (niezależne od tego, czy ma 5, czy 17 lat), ponieważ doznaje przemocy od osób, które powinny się o nie troszczyć, otaczać je opieką.

 W sytuacjach krzywdzenia dziecka w rodzinie jedyną możliwością uzyskania pomocy są osoby z zewnątrz, mające z maluchem kontakt na co dzień, np. nauczyciel, wychowawca, psycholog czy pedagog przedszkolny. Krzywdzenie nie jest oczywiste. Zwłaszcza w przypadku młodszych dzieci należy być szczególnie uważnym. Kilkulatek niezwykle rzadko wprost mówi o tym, że doświadczył przemocy. Informacje o takich doświadczeniach opiekun przedszkolny musi umieć wysunąć na podstawie obserwacji zachowania dziecka: z jego wypowiedzi, śladów na ciele, obserwacji relacji z rodzicem. Należy pamiętać, że nie tylko siniaki świadczą o krzywdzeniu. Pracując z dzieckiem, musimy być uważni. Musimy włączyć nasz wewnętrzny znak ostrzegawczy "Uwaga: Dziecko".

 

ZGODNIE Z PRAWEM

 1 SIERPNIA 2010 r. weszła w życie nowelizacja Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Wprowadziła nowe, efektywne instrumenty prawne w celu skutecznego przeciwdziałania przemocy w rodzinie. Stworzyła profesjonalistom pracującym z dziećmi konkretne możliwości działania, a także nałożyła na nich określone obowiązki do realizacji.

 Najistotniejszą zmianą jest obowiązek powoływania przez gminy zespołów interdyscyplinarnych, złożonych z przedstawicieli różnych instytucji (jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, policji, oświaty, ochrony zdrowia, kuratorów, prokuratorów, organizacji pozarządowych), których zadaniem jest integrowanie i koordynowanie działań podmiotów oraz specjalistów w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie.

 To, czy dane zachowanie rodzica lub członka rodziny jest przejawem przemocy, diagnozujemy na podstawie definicji zawartej w Ustawie o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie w art. 2. Warto ją w tym miejscu przytoczyć: "Ilekroć w ustawie jest mowa o (...) przemocy w rodzinie - należy przez to rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w pkt 1, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą".

 należy zwrócić uwagę, że przemocą jest już jednorazowe działanie - uderzenie czy wyzwisko. W Ustawie z dnia 25 lutego 1965 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy wprowadzony został zakaz stosowania kar cielesnych przez rodziców w stosunku do dzieci.

Metody wychowawcze oparte na przemocy, nawet na pozornie niegroźnym klapsie, są nieakceptowalne. Także zachowania, które rozumiemy jako przemoc psychiczną (wyzwiska, obraźliwe uwagi, deprecjonowanie wartości dziecka), są przemocą (więcej informacji o przemocy psychicznej można znaleźć na stronie: slowarania.fdn.pl).

 

Największym wrogiem interwencji jest myślenie, że przemoc wewnętrzna sprawa rodziny.

 

PROCEDURA "NIEBIESKIEJ KARTY"

 Zespoły interdyscyplinarne realizują procedurę "Niebieskiej Karty". Określa ją Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 września 2011 r. w sprawie procedury "Niebieskiej Karty" oraz wzorów formularzy "Niebieskiej Karty". Weszło ono w życie 18 października 2011 r. Jest to szczególny rodzaj interwencji wobec rodziny doświadczającej przemocy, obejmujący ogół czynności podejmowanych i realizowanych przez przedstawicieli jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, policji, oświaty i ochrony zdrowia w związku z uzasadnionym podejrzeniem zaistnienia przemocy w rodzinie. Obowiązek realizacji tej procedury został wprowadzony na podstawie art. 9d Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie i jest obligatoryjny dla  określonych wyżej służb, w tym przedstawicieli oświaty.

 

Co możesz zrobić, aby pomóc dzieciom doświadczającym przemocy? 

Zadzwoń na infolinię 0 801 109 801

Poinformuj dzieci o numerze bezpłatnego Telefonu Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Giżycku tel: 087/ 428 40 42

Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Giżycku tel: 087/ 429 10 89

 

Nie bądź obojętny wobec przemocy dzieci! Dobro dziecka zależy również od Ciebie!